Ĉi tiu gast­ejo estis bele situita meze sur herbejo inter floroj kaj herboj, kaj mal­supre, tuj ĉe la domo, pre­terfluis rojo.

Sed ne pensu pri or­di­nara gast­ejo — domo farita el ŝtonoj — ne, mi opinias simple la salik-ar­buston, kiu staris ĉe la rojo.

Oni ja povas diri, ke ĝi estis gast­ejo, ĉar ĉiu­tage multaj, multaj gastoj al­venis tien: papilioj kaj birdoj, abeloj, skaraboj kaj limakoj. La gast­ejo »La salik-ar­busto« estis konata sur la tuta herbejo. Nenie estis tiel agrable mal­varmete, ne­nie oni aŭdis tiel belajn koncertojn kaj tiel bonan danc­mu­zikon, kaj ne­nie oni aŭdis tiom da nov­aĵoj kaj in­te­resaĵoj.

La gast­ejon »La salik-ar­busto« vizitis ne nur herbejanoj, ne, en­iris ankaŭ multaj fremdaj vojaĝantoj, kaj tiuj ra­kontis multon pri la vasta ekstera mondo.

Jen estis iam la dika sin­jorino Ladskatolo, kiu al­venis el prok­sima urbo. La le­gomo, kiun ŝi antaŭe enh­avis, estis for­manĝita, ŝia vivo nun estis senenh­ava, kaj ŝi ekvojaĝis. Sinjorino Ladskatolo estis amuzema kaj ra­kontis pri la urbo, la grandaj fabrikoj kaj la belaj vend­ejoj. La gast­ejo »La salik-ar­busto« tre plaĉis al ŝi, kaj ŝi volonte restus pli longe, sed mal­juna vir­ino, kiu pre­teriris la salik-ar­buston, ŝin levis kaj portis hej­men.

Alia gasto, kiu ankaŭ pas­igis tie kelkajn tagojn, estis sin­joro de Kukum­poto, delonga invalido. Li estis mal­bon­hu­mora mal­junulo, kies favoron oni ne povis akiri kaj kiu ĉiam havis acidan mienon. Tio estis rezulto, ĉar dum sia tuta vivo li la­boris super vinagro-kukumoj.

Tiu fraŭlo Pajlo­ĉapelo estis tute alia kama­rado! Li aspektis tre povre, mal­noble, truplene kaj mal­pure, sed estis gaja kaj plena de ŝercoj kaj humuraĵoj. Certe li iam sidis sur saĝa kapo.

Sinjoro Pajlo­ĉapelo ne­­­­­­